Diyalektik Davranış Terapisinin Yükselişi ve Eleştirisi

Marsha Linehan’ın hastanedeki travmatik deneyimlerinden yola çıkarak Diyalektik Davranış Terapisi’ni (DBT) geliştirdiği.

DBT, intihar riski yüksek danışanlarda “altın standart” kabul edilerek bireysel terapi, beceri grupları ve kesintisiz danışmanlığı birleştiren bir model sunuyor.

DBT, duygusal düzenleme ve krizle başa çıkma becerilerini akılda kalıcı akronimler ve yapılandırılmış programlarla öğretiyor.

DBT becerileri son yıllarda okullarda, hapishanelerde ve işyerlerinde yaygınlaştırılarak ruh sağlığı müdahalelerinde üretkenlik ve beceri meselesini öne çıkarıyor.

“Beceri” kavramının iş yönetiminden psikoterapiye taşınması neoliberal öz yönetim ve bireysel sorumluluk anlayışını pekiştiriyor.

DBT, geçmiş öyküler yerine şimdiki davranışa odaklanarak biyografik anlatıları marjinalleştiriyor, bu yaklaşım bazı danışanlarca manipülatif ve infantilize edici bulunuyor.

DBT’nin kabul ve değişim arasında kurduğu diyalektik denge, danışanları hem kendi değerlerini görmeye hem de acil davranış değişikliğine zorlayabiliyor.

DBT, bireysel özerklik ve beceri vurgusuyla toplumsal ve kolektif bakım gereksinimlerini göz ardı etmekle eleştiriliyor.

Sol politik perspektifler, DBT’nin toplumsal adaletsizlikleri bireysel beceri eksikliğine indirgemesini sorunlu buluyor.