Pasywne Przekaźniki Mikrofalowe

Mikrofale zastąpiły sieci kabli koncentrycznych jako tańsze i bardziej pojemne medium transmisyjne po II wojnie światowej.

Aktywne przekaźniki mikrofalowe wymagały zaawansowanej infrastruktury, zasilania i kosztownej obsługi, co utrudniało instalację w trudno dostępnych rejonach.

Pasywne przekaźniki mikrofalowe wykorzystują duże, płaskie panele aluminiowe jako lustra do odbijania sygnałów bez konieczności zasilania.

Firma Microflect, założona przez Jamesa i George’a Kreitzbergów w 1956 roku, stała się głównym producentem pasywnych przekaźników mikrofalowych.

Pomimo braku zasilania, duża powierzchnia odbijająca paneli pasywnych może zapewniać znaczny zysk sygnału dzięki dużej aperturze.

Rozwiązania z pasywnymi przekaźnikami sprawdzały się przy zaporach, w kanionach i na przełęczach górskich, gdzie aktywne stacje były trudne lub drogie w utrzymaniu.

Popularność pasywnych przekaźników osiągnęła szczyt w latach 60. i 70., a potem spadła pod wpływem rozwoju światłowodów i bardziej elastycznych stacji aktywnych.

Większość pasywnych przekaźników została porzucona lub zdemontowana, a ich dziedzictwo technologiczne jest dziś słabo udokumentowane.